Współczesne sportowe style pływackie

Współczesne sportowe style pływackie

Generalnie wyróżniamy trzy współczesne sportowe style pływackie. Motylkowy, popularnie zwany delfinem, grzbietowy czyli pływanie na plecach oraz klasyczny określany potocznie jako żabka. Każdy inny sposób poruszania się w wodzie jest uznawany jako styl dowolny. Jedynym warunkiem wykraczającym poza ramy dowolności jest to że zawodnik musi przecinać swoim ciałem powierzchnię wody. Przepisy jednak pozwalają aby pierwsze 15 metrów po starcie i taki sam dystans po każdym nawrocie pływak mógł pokonać w pełnym zanurzeniu. Konkurencje pływackie mogą także łączyć kilka stylów podczas jednego wyścigu. Mamy wtedy do czynienia ze stylem zmiennym. Każda konkurencja może być rozgrywana indywidualnie lub zespołowo, jako sztafeta. Najszybszym i najbardziej wydajnym stylem dowolnym jest wszystkim znany kraul. Z przyczyn oczywistych pominę tutaj omawianie „pieska” jako formy wyścigowej, natomiast może się on jak najbardziej sprawdzić w czystej rekreacji. Bo należy pamiętać, że każda forma aktywności ruchowej w wodzie pozytywnie wpływa na nasze zdrowie.

Start

Start w wyścigach w stylu dowolnym, klasycznym, motylkowym i zmiennym rozpoczyna się skokiem do wody. Na długi gwizdek sędziego głównego, pływacy wchodzą na platformę startową. Na komendę startera „na miejsce”, zawodnicy muszą natychmiast zająć pozycję startową z co najmniej jedną stopą z przodu platformy startowej. Pozycja rąk nie ma znaczenia. Gdy wszyscy pływacy stoją nieruchomo, starter daje sygnał startu.

Start w wyścigach w stylu grzbietowym i sztafecie zmiennej odbywa się z wody. Na pierwszy długi gwizdek sędziego pływacy wchodzą do wody. Na drugi długi gwizdek sędziego głównego pływacy ustawiają się na pozycjach startowe. Kiedy wszyscy pływacy zajmą pozycje startowe, starter wydaje komendę „na miejsca”. Gdy wszyscy pływacy stoją nieruchomo, starter podaje sygnał startu.

Współczesne sportowe style pływackie – Styl grzbietowy

 Styl grzbietowy

Zawodnik w pozycji startowej ustawia się tyłem do kierunku toru, trzyma się rękami barierek przymocowanych do słupka, a stopy ma oparte o ścianę basenu.

Technika

Po starcie cały dystans pokonuje na grzbiecie. Na piersi może się odwrócić jedynie przed samym nawrotem. Wyścig kończy w pozycji na plecach.

Praca nóg

Praca nóg wygląda tak samo jak w kraulu tyko w odwrotnej pozycji. Pracuje cała kończyna przy umiarkowanym zakresie ruchu w kolanie. Stopy wyciągnięte i delikatnie zwrócone ku sobie.

Ramiona

Ramiona pracują na przemian wychodząc z wody barkiem, a następnie – po rotacji – dłonią do strony kciuka. Wchodzą w wodę dłonią od strony małego palca po czym następuje faza właściwa, czyli pociągnięcie i mocne, dynamiczne odepchnięcie pod wodą z jednoczesnym nakreśleniem kształtu litery S. Ręce pływak utrzymuje blisko ciała i zagarnia wodę w wzdłuż tułowia w stronę miednicy. Głowę ma ułożoną w ten sposób, że broda nie dotyka klatki piersiowej, co nadaje ciału hydrodynamiczny kształt. Pomaga to utrzymywać stabilny tor oraz minimalizuje opory.

Nawrót

Podczas wykonywania nawrotu pływak musi dotknąć ściany jakąś częścią ciała.

Współczesne sportowe style pływackie – Żabka

Współczesne sportowe style pływackie - Żabka

Żabka to potoczna nazwa stylu klasycznego w pływaniu. W uproszczeniu polega na naśladowaniu ruchów pływającej żaby. Jest to symetryczny styl pływania – prawa i lewa strona ciała wykonują te same ruchy.

Technika

Po starcie i po każdym nawrocie można wykonać jeden ruch ramionami wzdłuż ciała z powrotem w kierunku nóg, w pełnym zanurzeniu. W dowolnym momencie przed pierwszym kopnięciem w stylu klasycznym po starcie i po każdym nawrocie dozwolone jest jedno kopnięcie motylkiem, a głowa musi złamać powierzchnię wody, zanim ręce obrócą się do wewnątrz w najszerszym miejscu drugiego uderzenia. Od początku pierwszego ruchu ramion po starcie i po każdym nawrocie ciało powinno być ułożone na piersi. Nie wolno przewracać się na plecy w żadnym momencie, z wyjątkiem nawrotu po dotknięciu ściany, gdzie dozwolone jest obracanie się w jakikolwiek sposób, o ile ciało jest na piersi podczas opuszczania ściany.

Cykl ruchów

Podczas wyścigu cykl ruchów musi składać się z jednego ruchu ramionami i jednego kopnięcia nogą w tej kolejności. Wszystkie ruchy ramion muszą odbywać się jednocześnie i na tej samej płaszczyźnie poziomej, bez ruchu naprzemiennego. Podczas każdego pełnego cyklu jakaś część głowy pływaka musi przeciąć powierzchnię wody.

Praca rąk

Ręce należy odepchnąć razem od piersi do przodu na, pod lub nad wodę. Łokcie muszą być pod wodą, z wyjątkiem ostatniego ruchu przed nawrotem, podczas nawrotu i ostatniego ruchu na mecie. Ramion nie należy cofać poza linię bioder, z wyjątkiem pierwszego ruchu po starcie i po każdym nawrocie.

Praca nóg

Wszystkie ruchy nóg muszą odbywać się jednocześnie i na tej samej poziomej płaszczyźnie bez ruchu naprzemiennego. W czasie kopnięcia napędowego stopy muszą być skierowane na zewnątrz. Ruchy naprzemienne lub kopnięcia motylkowe w dół są niedozwolone, z wyjątkiem opisanego wcześniej jednego kopnięcia motylkowego. Przebijanie powierzchni wody stopami jest dozwolone, chyba że następuje po nim kopnięcie motylkiem w dół.

Zaliczenie długości

Na każdym nawrocie i na mecie wyścigu zawodnik dotyka ściany obiema rozdzielonymi rękami i jednocześnie na, powyżej lub poniżej poziomu wody. Przy ostatnim ruchu przed nawrotem i na mecie dozwolony jest ruch ramieniem, po którym nie następuje kopnięcie. Głowa może być zanurzona po ostatnim pociągnięciu ramienia przed dotknięciem ściany, pod warunkiem, że w pewnym momencie przetnie powierzchnię wody.

Współczesne sportowe style pływackie – Delfin

Styl motylkowy - Delfin

Historia stylu motylkowego

Technika pływania stylem motylkowym została zaczerpnięta z naturalnego ruchu delfinów w wodzie. Styl motylkowy wymyślił w 1935 roku fizyk Volney Wilson, który w czasie studiów zanalizował ruchy pływających ryb. W 1938 roku popłynął delfinem i wygrał eliminacje olimpijskie. Niestety został później zdyskwalifikowany, ponieważ styl był nowy i oficjalnie nieuznany. Oficjalnie zaprezentowano go w 1952 roku. Pierwszym w Polsce pływakiem stylem delfin był w 1957 roku zawodnik “Spójni” Poznań Stanisław Frąckowiak.

Technika

Ciało pozostaje w pozycji na piersiach, jego ułożenie ulega zmianom w wyniku pionowych ruchów tułowia i współdziałającą pracą nóg. Cały ruch falisty rozpoczyna się od głowy a kończy na stopach. Zawodnik nie może przewrócić się na plecy w żadnym momencie, z wyjątkiem nawrotu po dotknięciu ściany, gdzie może obrócić się w jakikolwiek sposób, o ile ciało jest na piersi podczas opuszczania ściany. Dozwolone jest całkowite zanurzenie się pływaka na odległość nie większą niż 15 metrów po starcie i po każdym nawrocie. Po tym dystansie głowa musi przebić taflę wody. Pływak musi pozostać na powierzchni do następnego nawrotu lub mety.

Praca rąk

Pływak przenosi ramiona do przodu jednocześnie nad wodą i jednocześnie do tyłu pod wodą powodując ruch napędowy. Wszystkie ruchy nóg w górę iw dół muszą być jednoczesne.

Praca nóg

Nogi lub stopy nie muszą znajdować się na tym samym poziomie, ale nie mogą być ustawione naprzemiennie względem siebie. Ruchy kopnięciem – takie jak w stylu klasycznym – są niedozwolone.

Zaliczenie długości

Na każdym nawrocie i na mecie wyścigu dotyk należy wykonać jednocześnie obiema rękami rozdzielonymi. „Rozdzielone” oznacza, że ręce nie mogą być układane jedna na drugiej. Nie jest konieczne, aby widzieć przestrzeń między rękami. Przypadkowy kontakt na palcach nie jest problemem Nie ma natomiast znaczenia czy dotknięcie ściany nastąpi na, nad czy pod powierzchnią wody.

Współczesne sportowe style pływackie – Kraul

Współczesne sportowe style pływackie - Kraul

Historia kraula

Historia kraula rozpoczęła się na Wyspach Salomona oraz w Ameryce Południowej. Do Europy dotarł wraz z zawodnikami z Ameryki Południowej, którzy na zawodach pływackich w Londynie w 1844 r. bez trudu pokonali Brytyjczyków, stosujących żabkę. W latach 1870–1890, pierwszą „oficjalną” wersję kraula opracował John Arthur Trudgen, lecz ruch nóg pozostawał taki jak w stylu klasycznym. Prawidłowy kraul jaki znamy dzisiaj opracował trener pływacki z Australii Richard Cavilla, który w masce pod wodą obserwował pływaków z Wysp Salomona. Styl ten początkowo nazwano kraulem australijskim i w połowie XX w. skrócono do formy używanej obecnie.

Dowolny czyli jaki ?

Określenie „Styl dowolny” oznacza każdy inny sposób pływania niż styl grzbietowy, klasyczny lub motylkowy. Część pływaka musi przecinać powierzchnię wody podczas całego wyścigu, z wyjątkiem tego, że dozwolone jest całkowite zanurzenie się pływaka podczas nawrotu i na dystansie nie większym niż 15 metrów po starcie i każdym zakręcie.

Technika

Ciało pływaka znajduje się w pozycji na piersiach i wykonuje tzw. „nożyce” nogami, przy równoczesnym naprzemianstronnym ruchu rąk. Ruch ten polega na wyciąganiu na zmianę ręki przed siebie nad wodą i podciąganiu jej z powrotem pod wodą wykonując pod brzuchem literę S. Szybkość w kraulu uzyskuje się głównie za sprawą pracy rąk (70-85%), praca nóg to zaledwie 15-30%. Oddech wykonuje się poprzez częściowe wystawienie głowy nad wodę wzdłuż jednej z rąk, co trzeci wymach ramion. Twarz podczas brania oddechu powinna być zanurzona mniej więcej do połowy w przekroju bocznym. Taka technika i koordynacja zapewnia optymalne nasycenie tlenem przy jednoczesnym zachowaniu najmniejszych oporów.

Źródło: http://www.fina.org/, http://www.zarobasy.pl/historia-plywania-umiejetnosc-i-sport/

Leave a comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *